Tak!
Często zaczynamy nie od tej strony co trzeba, tylko utrudniając sobie robotę - będąc daleko od Niego "spinamy się" i próbujemy "naprawiać się" sami.

A o ile łatwiej byłoby zacząć od zbliżenia się do Niego, tak żeby pozwolić Mu sobie pomóc...

No właśnie. Auto-naprawa, ja sam! Ja sam!

Ks. prof. Tadeusz Guz szczegółowo wyjaśnia te i inne kwestie dotyczące Lutra. Luter wymyślił sobie boga (który nie istnieje) i na tym błędzie pobudował swoją "naukę" z kolejnych błędów.

Ksiądz profesor zna teksty Lutra z oryginału, więc mówi prawdę o tym, co zawierają. Dlatego też inni mogą się od niego troszeczkę dowiedzieć. Natomiast powszechnie nie ma takiej wiedzy o Lutrze i o tym, co wymyślał. To się tyczy wszystkich ludzi, niezależnie od przynależności religijnej. Przykład: na Łotwie pytam się pobożnej luteranki: "Kim był Luter?" Ona odpowiada: "Hmm, to jakiś katolicki ksiądz, który coś reformował". Albo inny przykład, który opowiadał ks. profesor: w XIX wieku w jednym z krajów języka niemieckiego ludzie dowiedzieli się ze zdziwieniem, że nie są katolikami, lecz luteranami.

Jestem prawie pewien, że podwójna predestynacja (w rozumieniu - Bóg z góry decyduje o tym czy pójdziesz do piekła czy nieba) to patent kalwiński/prezbiteriański.

Luteranie na pewno tego nie twierdzą dzisiaj, a z tego co byłem w stanie odszukać na szybko, to Luter też zwalczał ten pogląd. Podejrzewam jakieś nieporozumienie znaczeniowe (luterańska predestynacja to co innego niż podwójna predestynacja).

W ogóle ciekawe jest to, że dla katolika istnieje taki zwierz jak "protestant", a to jest tak okrutny rozstrzał poglądów, że wrzucanie wszystkich do jednego worka nie jest przydatne chyba w żadnym kontekście :)

Dobre! Wydawało mi się, że protestanci mają większą wiedzę "kościelną", niż katolicy...

No wiadomo, "niech" :)

Po co zgłębiać? Bo mamy świadczyć i głosić. A nie da się głosić, nie znając języka używanego przez tego, któremu głosimy.

Nie jestem fachowcem, ale z mojego skromnego doświadczenia, nawiązanie z kimś relacji jest dużo krótszą ścieżką żeby do niego dotrzeć, niż najlepsza erystyka i retoryka.
Interesuję się, dowiaduję, pytam i słucham, bo wiedza prowadzi do zrozumienia, ten do szacunku, a dopiero wtedy można rozmawiać zamiast się przerzucać granatami.

Oczywiście modlić się też trzeba, bo bez tego fundamentu cała operacja to tylko eksperyment z własnej pychy :)