Nie podpisałem cyrografu. Mój olej w głowie nie wyciekł z głowy całkowicie. Odpowiedziałem człowiekowi w czapeczce, że się zastanowię lub że coś tam coś. Pomyślałem, że już czas, bym zadzwonił o jakieś odholowanie, ponieważ mój samochód nie nadawał się do jazdy. Tak orzekli policjanci. Mieli oczywiście rację, ponieważ prócz stłuczonych reflektorów miałem z tyłu wozu zderzak w kształcie hamaka, który położył się jednym bokiem na ziemi.

Mój telefon miał słabą kondycję. Jego baterie, wyczerpane licznymi zdjęciami ledwie dyszały. Wyświetlacz wyświetlał już tak słabo, że chciało się jedynie pisać wiersze o nocy. Zadzwoniłem więc do żony, by ona zadzwoniła do naszego ubezpieczyciela, żeby on nam, to znaczy mnie, odholował gdzieś auto. Żona to zrobiła i od tej pory na moim pół-żywym telefonie miałem szereg połączeń z moją żoną, z panem przyjmującym zgłoszenie, z panem załatwiającym holowanie, z żoną, bo nie znała szczegółów, z drugim panem od holowania, z kumplem, który właśnie zadzwonił pytając, co u mnie słychać. Telefon w końcu padł, ale wszyscy mieli już przekazanych tyle informacji, że jakoś sobie poradzili beze mnie. Przyjechała laweta.

Laweta, dziwne słowo. Nigdy nie widziałem swojej Toyoty na lawecie. Na marginesie dodam, że prezentowała się świetnie, choć skończyła już dwadzieścia lat!

-Jeśliby pan wytrzymał na niej jeszcze pięć lat, to mógłby się pan ubiegać o żółte blachy zabytku - poinformował mnie życzliwy rzeczoznawca parę dni później. Pomyślałem wtedy, że ewolucji podlegają również toyoty, podobnie jak psy i koty (Z. Herbert, Raport z oblężonego miasta). Następnie przestałem się śmiać i musiałem przyznać, że samochody powypadkowe są dowodem na to, iż faktycznie materia nieożywiona potrafi za pomocą praw fizyki i chemii zmienić się w materię ożywioną. Bo ona, moja Toyota, żyła, co można poznać - korzystając z zasady przeciwstawnego wynikania - z faktu śmierci, której uległa. Czy tak? Nie? Nie to nie, ale żal.

Wracając do opisu bieżącego: Laweta zabrał mnie do domu i zostawił tam razem z moim samochodem. Próbowałem wyłudzić od niego info odnośnie dalszych moich poczynań, ale pan był z gatunku milczących prawdziwych mężczyzn, toteż powiedział, że na kostce polbruku strasznie praży słońce.

Proszę też sobie wyobrazić, że w drodze powrotnej miałem kupić kapustę na gołąbki i czereśnie. Z wiadomych względów tego nie wykonałem. Była to kiepska robota mężu 1 (mam zwonienie, przyniosę). Jedliśmy zatem na obiad gołąbki bez kapusty, natomiast zamiast czereśni, które szczerze uwielbiam, wypiłem pod rząd dwie kawy.

I tak to wyglądało. W ciągu paru następnych dni ciągnęła się ( i ciągnie dalej) sprawa ubezpieczeń, rzeczoznawców, samochodów zastępczych, części zamiennych, warsztatów samochodowych, odwoływanych naszych wyjazdów, straconej zaliczki, urlopów na żądanie, aut, które można ewentualnie kupić, nowych połączeń dom - praca - przedszkole - półkolonie - zakupy. Strasznie to wszystko nudne. Interesująca jest jedynie liczba telefonów, które przez ten czas wykonałem. Nie znam jej, ale myślę, że jest interesująca.

Żal mi mojej Toyoty. Czerwona była, piękna. Obecnie - na 99% do kasacji.

I teraz ten tekst, którego nie cierpię, ale którego nie mogę sobie odmówić: Gdyby ona umiała mówić, to ho ho, niejedno by powiedziała, takie historie by powiedziała, że proszę siadać.

Moja Toyota nie umie mówić. Stoi w garażu. Najważniejsze, że w domu wszyscy zdrowi. Jeśli chciałbym być patetyczny, to powiedziałbym: jej odejście zburzyło nasze życie.

Jej odejście zburzyło nasze życie.

---

tagi: smutek  wypadek  stłuczka  toyota  ewolucjonizm 

	Czarny
	16 lipca 2021 13:30

16     1208    7 zaloguj sie by polubić