(Mt 23, 1-12)
Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.
Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.
A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo tylko jeden jest wasz Mistrz, Chrystus.
Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Gdzie siedzisz? Zwróć uwagę, że przy każdym stole jest ostanie miejsce. Tak się jednak czasami składa, że ciebie przy nim nie ma. Być może tak się składa zazwyczaj, że ciebie przy nim nie ma. Być może jesteś uzależniony od pierwszych miejsc, od wiernych słuchaczy, od wspaniałych czynów, które rozdajesz innym, podczas gdy twoja pycha kładzie się przed tobą, jak szkarłatny dywan.  

Na szczęście upadniesz. Nie jesteś przystosowany do tego, by przez całe życie nieść ciężar swojego nienasycenia. Brzuch ci pęknie, kolana się zgniotą,  ugrzęźniesz w tym dywanie, w tym błocie, z nosem na poziomie ścieżek karaluchów i legowisk pluskiew.

Będzie to dla ciebie kolejna szansa na mądrość, bo mądrość, dyktowana klęską, również jest dla ludzi. Jeśli jeszcze żyją.

	Czarny
	27 lutego 2024 09:21