(J 15, 9-17)
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości.
To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.
Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.
Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby Ojciec dał wam wszystko, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali».
 

Bo przyjaciele nie mają tajemnic przed sobą. A skoro nie mają tajemnic, to znaczy, że mają zaufanie. A jeśli mają zaufanie – obca im samotność, obcy im smutek życia i niepokoje egzystencjalne.

Adam, mieszkając w Raju, nadawał nazwy wszystkim stworzeniom, którym Bóg dał życie. W tej chwili Jezus – nowy Adam, nadaje tobie nowe imię a przez to nowe życie. Mówi ci wszystko i czeka, żebyś też Mu powiedział… cokolwiek. Przyjaciele nie mają przed sobą tajemnic.

	Czarny
	4 marca 2024 09:51