Odnosze wrazenie (moze mylne) czytajac notke, ze nastapila w spoleczenstwie jakas bierna pogodna rezygnacja. A we mnie sie gotuje na to wszystko. Przez ostatni czas zaobserwowalam tak wiele mozliwych postaw proboszczow, ze kiedy czytam o "przyparciu do muru przez zatroskanych", to wiem, ze mozna inaczej i nic sie zlego przez to nikomu nie stanie (przyklad ze wsi, gdzie odbyl sie pogrzeb kogos z mojej rodziny; zwykle proboszcz przestrzegal limitow wiernych, ale przybylo tak wiele osob, a padal deszcz, zaprosil wiec wszystkich do kosciola, wszyscy zas skrzetnie skorzystali, i nikt sie nie bal o "zarazenie", ani tez nikt nie doniosl "odpowiednim czynnikom").

Najczesciej, jesli nie zawsze, ci "zatroskani" to ludzie, ktorzy do kosciola nie chodza, ujawniaja sie przy roznych uroczystosciach zwyczajowych (dla nich) i wtedy machaja innym przed nosem "sanitarnym rezimem", groza proboszczom etc.

Wiem, ze w wielu miejscach zdecydowano sie na komunie sw.indywidualne, tzn. na jednej mszy jedno lub dwoje dzieci, wtedy moze wejsc cala zaproszona rodzina. Owszem, cala rzecz jest przeciagnieta w czasie (u nas trwa to juz dwa miesiace), ale mozliwa, i nie trzeba glowkowac nad rozwiazaniami logistycznymi koniecznymi przy duzej grupie.

P.S. Wiem tez, ze sa takie koscioly, gdzie nie przestrzega sie zadnej z narzuconej sztucznie zasady "rezimu sanitarnego", a choroba jakos tam nie grasuje. 

Być może można to nazwać rezygnacją, ale chyba nie pogodną. Nie jestem też zwolennikiem niestosowania zasad. Ale faktem jest, że o ich stosowaniu w kościołach najwięcej mają do powiedzenia ci, którzy tam nie chodzą. Tłumaczę to stłumioną miłością bliźniego, która od czasu do czasu się ujawnia.

Podzielam pańskie doświadczenie dalekich podróży, szczególnie kiedy rozrosła się rodzina.

Nie syci... Zwłaszcza jeśli oczekuje się od takiego zjednoczenia jakiegoś "przeżycia" lub "odczucia"... Tymczasem Kościół (posiadając w tej materii nie tylko doświadczenia mistyków, ale i ojców pustyni) naucza o pragnieniu, bez towarzyszących mu subiektywnych oczekiwań "przeżyć/czuć/emocji", które traktowane są przez niektórych jako warunek autentycznej obecności/relacji z Bogiem. Stawianie na pierwszym miejscu swoich ułomnych wyobrażeń, wykraczających poza czyste pragnienie łączności z Bogiem, jest pokusą i grozi w perspektywie oschłością a nawet odejściem od komunii wiernego który "nic nie czuje", bo sobie ubzdurał że w takiej chwili powinno dziać się "coś więcej"... Ojcowie pustyni sporo napisali o tzw. "łakomstwie duchowym", które z drugiej strony nie potrafi wytrzymać skupienia na Ofierze, ani uciszyć szemrania z powodu tego że musi stać na zewnątrz świątyni, i całą mszę przeklina covida i pogardza proboszczem który się "boi".

Jak najbardziej. Ojcowie pustyni nazywają ciałem wiele "objawów" ludzkiej psychiki. Zwłaszcza te które stają się celem samym w sobie, od których "smakosz" uzależnił autentyczność pobożności, albo nadał im przejaw Bożej obecności, błogosławieństwa. Odrobina kwasu "własnego widzi mi się", niczym łyżeczka dziegciu, pozbawia miód słodyczy, pomimo tego że "smakosz" doznań czuje się "dotknięty przez Boga". Doznania występujące na modlitwie, drażniące przyjemnie zmysły (psychikę), prowadzą do skupienia nad owym przeżywaniem, i przesłaniają Boga. Modlitwa staje się bezowocna, a nawet bluźniercza, choć "na zewnątrz" nic jej nie brakuje. Ustanie takich doznań/dowodów, "smakosz" traktuje jako "kryzys wiary". Warto bezustannie mieć w pamięci obraz pobożnego faryzeusza który wypełniał prawo ponad miarę, i pełnił dobre uczynki. Tyle że nie robił tego z miłości do Boga i bliźniego, ale z zupełnie innych powodów (dla uznania swojej wyjątkowości na tle "innych" - samouwielbienia)... Jego modlitwa nie trafiła do Boga... Tak jak umartwienie z wiary we własne siły (albo by udowodnić coś innym) prowadzi po jakimś czasie do rozczarowania tego rodzaju praktyką, lub pogardy dla samego siebie.

Ja to wiem. Rozumiem ten przewód i przyjmuję go, starając się odrzucać moje zachcianki dotyczącego "czegoś więcej". Dodam - z powodzeniem. Jednak pójście zbyt daleko tą drogą zaprowadziłoby nas do miejsca, w którym nie ma już żadnych oczekiwań a nawet więcej - nie ma nic. Bo z jednej strony mamy "łakomstwo duchowe" (Ewargiusz pisał, że łakomstwo, czy też obżarstwo jest punktem wyjścia do pozostałych logismoi, czyli podstawową "złą myślą"), ale na przeciwnym biegunie stoi coś, co można by nazwać "rozpasaną wstrzemięźliwością" (proszę wybaczyć, to moje określenie). I ta wstrzemięźliwość, przybierająca rolę bałwana, przed którym klękamy, może nas zaprowadzić na manowce nie mniejsze, niż rzeczone łakomstwo.

Na szczęście nie mam zamiaru rozstrząsać tematu komunii "na rękę", "do ust", "duchowej" itd., ponieważ znam swoje miejsce w szeregu i nie mam zamiaru nigdzie wyskakiwać (a jeśli ktoś mnie wypchnie, to wrócę). Odnotowałem po prostu swoją... myśl, odczucie, doświadczenie z zaznaczeniem, że zdając sobie sprawę z ich "wad fabrycznych" - odnoszę wrażenie, że ktoś przesuwa moje horyzonty. Być może tak ma być - tego nie wiem. Wiem jednak, że nie jestem protestantem i nie zjadam symbolu, lecz Prawdę, składającą się z wielu wymiarów. A jeden z tych wymiarów znika. 

Każda skrajność jest pułapką... Jest też bardzo wygodne, bo takie już nasze "skłonności" po grzechu pierworodnym, usprawiedliwiać trwanie w jakiejś skrajności autosugestią "bo inaczej wpadnę w drugą". "A kto ci to powiedział Adamie że jesteś nagi?"

Sw Paweł mówi o czujności i badaniu/odrzucaniu nawet pozoru zła... Tyle że dlaczego to otoczenie jest winne, a nie moja uboga percepcja i brak wiary po prostu w to że Bóg jest ponad wszystkim i ma prawo dopuszczać jako opatrznościowa wszechwiedza wszystko co uzna za stosowne. Jak się w tym nie pogubić i nie przekroczyć tej cienkiej granicy między gorliwością a szkodliwą przesadą (która jest oszustwem)? Mamy podane owoce ducha i owoce ciała. Ojcowie pustyni często mówią o wielkiej roli pokoju i ufności "pośród burzy na jeziorze", nawet jeśli coś "nam się nie podoba". Ostrzegają przed konfliktowaniem się, gniewliwością i "cichą" pogardą/ocenianiem/osądzaniem (innych). Są to bowiem warunki niesprzyjające ofierze ("najpierw pogódź się z bratem a potem złóż swoją ofiarę") i skupieniu na modlitwie... O Grzegorz Hawryłeczko "O trudnościach na modlitwie". Dosłownie z wczoraj materiał. Pozdrawiam ✋

Jesteśmy we współczesnej Polsce rozpaskudzeni. Nie mamy doświadczenia, że na najbliższą Eucharystię trzeba jechać 70km, nie znamy wielotygodniowego oczekiwania na możliwość spowiedzi. Nie doświadczamy też realnych prześladowań za wiarę. Nie mamy, zatem świadomości, że jesteśmy w świecie diasporą, którą byliśmy i będziemy zawsze, bo duchowo przynależymy już teraz do innego świata. Świata materialnego, ale nowego, przemienionego - i to coraz bardziej wraz z każdym przyjętym Sakramentem. A musimy je przyjmować także materialnie, "cieleśnie", bo jesteśmy cieleśni z natury. Nikt nie obiecywał, że to nie będzie wymagało wysiłku.

Teraz zresztą następuje ładny przesiew - widać, kto był w kościele, bo chciał i cierpliwie znosił różne utrudnienia, a komu tylko wypadało i z ulgą przyjął możliwość niebywania tam. Na tych drugich wiele się i tak nie zbuduje, najpierw trzeba ich nawrócić - a tego się nijak nie da zrobić siłą. Podstępem ani przekupstwem też nie.

A w dadatku jestem zły, gdy ławki w kościele są zajęte i muszę stać. Tak, jakby kościelne ławki były moim prawem naturalnym.

Zgadza się... Pluszowe męczeństwo (bo limit, bo maski, bo na zewnątrz trzeba stać, a z drugiej strony donosicielstwo "za mało/za dużo") używane jako dowód zdrady Jezusa przez biskupów, bo przez to Kościoły puste, jest podszyte fałszywym wyobrażeniem wiary jako "iloczynu" głów, który na podstawie "listy obecności" ma dowodzić "kryzysu w Kościele". "Dowodzi" co najwyżej tego, że wiara jest  rzeczywiście łaską szukającą współpracy, w każdych "niedogodnościach", z każdym z wyznawców z osobna. Jednych ta sytuacja zbliżyła, ożywiła, rozbudziła autentyczny głód, innych skusiła do czegoś wręcz przeciwnego, stając się pretekstem do ujawnienia tego co naprawdę "rządzi" sercem (zarówno obojętności jak i fanatyzmu podważenia autorytetu Kościoła)... Co "mój brat" z tym robi może być okazją do modlitwy za niego, do rozmowy delikatnej jeśli są ku temu warunki i nadzieja na wysłuchanie. Do smutku, czy innej formy zatroskania o dobro wspólne (czyt. własność Boga), ale nie powinno być okazją do wyrażania pogardy/osądzania, wieszania psów, na biskupów/księży/wiernych en masse, tudzież okazją do drwiny z czyjegoś słabego ducha... Żaden maruda ani kpiarz ani "mściciel" cudzych krzywd/niedostatków (z własnego mniemania) nie zbierze z takiego podejścia dobrych owoców, a jego "święte oburzenie" budowane na subiektywnym pojęciu "prawowierności", manifestowane zwłaszcza przeciwko Kościołowi, to co najwyżej fatalne zauroczenie sobą, a nie żadna troska, bo jej owocem nie jest szemranie.

W Polsce nie ma prześladowań, i każdy "jeśli chce" (Pan Jezus taki tylko "warunek" stawia) znajdzie drogę do "królestwa niebieskiego". Najpierw we własnym sercu, i bez oglądania się na rząd czy też nierząd, bo "oni" takiej władzy w myśl przysłowiowemu "dziel i rządź" (najwyżej emocjami) nad duszą nie mają.